Als ik ergens een hekel aan heb, is het dat mensen te laat komen en nu ben ik het verdomme bijna zelf. Ik schiet met mijn auto de parkeerplaats op terwijl ik met een zucht bedenk dat ik hier betalen moet. Dat kost me weer twee kostbare minuten, omdat ik in mijn portemonnee op zoek moet naar kleingeld. Snel de auto uit en naar het parkeerautomaat.
Nee! Net voor me staat een oudere vrouw die op haar dooie gemak naar het uiterst ingewikkelde, moderne automaat staat te kijken. Haar blik gaat tergend langzaam van boven naar beneden terwijl ze in zichzelf staat te mompelen. Mens schiet toch eens op, ik ben al te laat! Met mijn rechtervoet tikkend op de grond probeer ik haar, geheel tegen beter weten in en compleet zinloos, te dwingen tempo te maken. Wanneer ze eindelijk zover is en met kleine stapjes ruimte voor me maakt (waarbij ik haar het liefst een zetje meegeef) stop ik mijn geld als een malle in de gleuf en druk op de groene knop. Terwijl mijn bonnetje eruit komt gerold denk ik ‘zo moeilijk is dat toch niet!’
Te laat voor de ene afspraak, betekent ook te laat voor de volgende afspraak. Onderweg naar de peuterspeelzaal, waar ik op tijd moet zijn om mijn jongste dochter op te halen, gaat het al niet veel beter. Ik heb er alle begrip voor dat niet iedereen haast heeft, maar is het nou werkelijk te veel gevraagd om minimaal de toegestane snelheid te rijden zodat het stoplicht niet net voor m’n ogen op rood springt. Argh!!
Aangekomen op de peuterspeelzaal wil mevrouwtje koste wat kost op haar manier de jas aantrekken (jassentruck mama), waardoor ik in een visioen voor me zie dat mijn oudste dochter vol verontwaardiging bij de voordeur van ons huis staat omdat er geen moeder is om open te doen. Dat lijkt de waarheid te worden als verdomme de brug ook nog open staat. ‘Kijk mama, een grote boot met een auto erop!’ Wat kan mij die boot verrotten, ik moet naar huis!
Gelukkig rijd ik met mijn auto de straat in op het moment dat ik de zoemer van de school hoor ten teken dat de kinderen naar buiten komen gerend om thuis een lekkere gezonde bruine boterham te eten met een plakje kaas en een komkommertje en een schijfje tomaat erop en een glaasje melk of water erbij. Nou, dat kunnen die meiden van mij mooi vergeten. Ik heb me kapot gehaast en heb geen zin meer om rustig de maaltijd te verzorgen. Ik gooi wel een worstenbroodje in de magnetron en omdat de melk in de koelkast in de berging staat en ik niet de energie heb om de vijf meter lange kamer door te lopen daarnaartoe, moeten ze het doen met de suikerrijke Yoki, die in de koelkast in de keuken staat. En die salade die ik voor mezelf wilde gaan maken? Morgen.
Met een zucht neem ik een grote hap van mijn worstenbroodje.
En dit mensen, is waarom rust in je hoofd belangrijk is om slank te blijven!
