Anderhalf jaar geleden: alleen op de bank voor de tv
Daar zit ik dan. Kinderen op bed, manlief is gaan voetballen en ik alleen op de bank met alleen de televisie en mijn smartphone als afleiding. Tja, dan gebeurt weer wat me elke week minimaal een keer overkomt. Ik ga eten.
Waarom blijf ik in hemelsnaam m’n mond volproppen met alles wat ik tegenkom in de kast, koelkast, vriezer of snoepmand? Nou ja, tegenkomen, ik ga zeer bewust op zoek. Wat vind ik in de koektrommel? Oh, het zijn bokkenpootjes. Niet echt mijn favoriet, maar het volstaat. Bij elke lekkernij die ik neem zeg ik tegen mezelf dat dit het laatste is wat ik mezelf toesta. Vervolgens heb ik het nog niet doorgeslikt of ik sta alweer naast de bank om op zoek te gaan naar de volgende lekkere, onweerstaanbare heerlijkheid.. Een klein bakje is echt niet voldoende. Nee, nu heb ik mezelf toegestaan te eten dus geen enkel chipje wordt aan mijn genade blootgesteld en wordt zonder pardon tussen mijn kiezen geplaatst. Yes, er ligt ook nog een half aangebroken reep chocola in de kast. Jammie, die kan er ook nog wel bij. Niets is veilig voor de emotionele toestand waarin ik verkeer.
Wanneer de gedachte in me opkomt een kop thee te gaan zetten, zet ik dit hersenspinsel weer van me af. Dan heb ik geen ruimte meer in mijn maag voor de stroopwafel die mijn jongste dochter heeft laten liggen vanmiddag.
En dan komt het onvermijdelijke moment dat ik me enorm schuldig ga voelen. Wat ontzettend stom stom stom dat ik het weer zover heb laten komen. Zo kom ik nooit op mijn ideale gewicht. Met een dik gevoel loop ik strompelend de trap op en plof neer in bed. Misselijk van de suiker en vol schaamte kan ik nauwelijks in slaap komen, balend dat ik waarschijnlijk nog moe ben als ik in de ochtend wakker word.
Nu: alleen op de bank voor de tv
Kinderen op bed en mijn favoriete programma op televisie. Eens kijken, ben ik er helemaal klaar voor om te genieten?
Grote emmer thee? Check! Klein schaaltje chips? Check! Bordje met een boomstammetje Vienetta ijs? Check! Pyjama aan? Check! 10 kilo lichter dan anderhalf jaar geleden? Check!
Ja, ik ben compleet voorzien! De vrije avond kan beginnen. Wat heb ik uitgekeken naar dit moment. De keuze is deze keer gevallen voor het lekkers waar je me midden in de nacht voor wakker kunt maken. Met minder neem ik geen genoegen.
Ik voel hoe elke hap ijs smelt op mijn tong en vervolgens via mijn slokdarm naar beneden glijdt. Chipje voor chipje gaat langzaam mijn bakje leeg. Bewust genietend van elke hap, afgewisseld met een slok thee waar mijn verhemelte bijna van verbrand zo heet, breng ik de avond door.
Het tweede reclameblok van de serie die ik aan het kijken ben breekt aan. Snel zet ik alles op het aanrecht en spurt ik naar boven om me te nestelen in m’n warme bed. Ik heb mijn wekker gezet en met een glimlach op mijn gezicht kruip ik in de dekens weg. Met mijn handen trots over mijn buik gedrapeerd en voor de zoveelste keer het eind van de aflevering van de serie niet halend omdat mijn oogleden het niet aankunnen open te blijven, val ik een rustige slaap om de volgende morgen fris en fruitig weer op te staan.
Esther
Wat een leuke column, Femke! Ik hoop nog veel van je te mogen lezen. En een bundel columns is ook leuk 🙂
Femke
Dank je Esther! Fijn dat het leuk gevonden wordt :). Ik vind het leuk om te schrijven en de bedoeling is twee wekelijks op vrijdag een nieuwe column te schrijven 🙂
conrad
Goed stuk…..maak dit dus ook zeer regelmatig mee…moet dit ook anders gaan doen
Femke
Dat gaat je vast lukken! Als ik het kan, kan jij het ook 😉
Richelle Groen
Leuk geschreven! Duidelijk verhaal. Uiteindelijk is afvallen geen gevecht met je lichaam, maar een overeenkomst met je hoofd.
Femke
Dank je Richelle. En je hebt helemaal gelijk. Het zijn de gedachten die het ‘m doen.
marina van eikeren
heel herkenbaar ! goed omschrieven. het is een proces om te leren wat voor jezelf het beste is. maar het leverd veel op!minder kilo s en trots gevoel.
Femke
Dank je!